59 år, født og oppvaksen i ein lastebil- og trevarefabrikkfamilie i jordbærbygda Valldal. Ei søster og to brør.

To døtre som eg er veldig stolt av.

Ein hund, Nils August 8,5 år, som er blanding av Chihuaua og Chinese Crested Powder Puff. Egen, sta og høglytt… og verdens beste selskap!

Annonsørinnhold

Oversikt over salgene: De beste kuppene nå

Lærarutdanna i Trondheim, med fokus på sosialpedagogikk. Seinare etterutdanning i spesialpedagogikk ved UiO. Journalistutdanning i Darlington, UK og dermed også fordjupning i engelsk på skolen. Journalist i Radio Storfjord, Bygdebladet, Åndalsnes Avis og frilans for Romsdals Budstikke. Lærar ved Veblungsnes Skole, Åndalsnes barneskole, Harøy skole, Brattvåg ungdomsskole og Riksfjord/Gossen barne og ungdomsskole.

Kjem frå musikk- og korpsfamilie, og har spelt kornett, flygelhorn (og pittelitt klokkespel). Var også sjølvutnemnd drillpike med heimesydd uniform og drillstav med spikar å halde i. Med masse energi og gode oppvekstvener vart det også handball, fotball og volleyball. Fullført trenar 2 i handball. Elskar volleyball!

Har flytta over 20 gongar i mitt liv, men har bodd på Gossen utanfor Molde sidan 2004, som er den lengste perioden eg har bodd nokon stad…

Elska jobben min som barneskolelærar, men opplevde at eg vart meir respektert som journalist, som eg har drive med sidan eg forlet Darlington College of Technology i 1994. Har altså vore journalist lenger enn eg har vore lærar…

Blei sjukmeld i 2019 etter å ha “tatt meg sammen” i mange år, men trur ein skulderoperasjon i 2015 var utslagsgjevande for at batteriet etterkvart gjekk tomt. Hadde ein fantastisk fastlege som sende meg til samtaleterapi på DPS Molde. Deretter gikk turen til Unicare Helsefort på Fosen. Der blei det tilsaman 2 månader med utredning for ME og rehabilitering – ei tid eg opplevde som svært lærerik og fin. Godt å vere saman med likesinna – godt å bli møtt av fagfolk som forstod meir enn eg gjorde sjøl og som ikkje var i tvil om kva som feilte. Der lærte eg ein del teknikkar for å handtere kvardagen, og som hjeper meg den dag i dag.

Etter skulderoperasjonen i 2015, som innebar store smerter, sleit eg med å komme tilbake i jobb. Eg følte eg måtte ta nokre valg og enda på å prøve å fokusere på eitt fag i ungdomsskolen, i staden for 7-8 som barneskolelærar. Eg flytta difor opp i ungdomsskolen og skulle leve draumen som engelsklærar. Men med “flink pike”-syndrom og stadig lavare batterikapasitet sa kroppen etterkvart i frå, med hukommelsessvikt, tung hodepine, vandrande smerter, konsentrasjonsvanskar og, ikkje minst, lydsensitivitet. Og det går jo ikkje så bra når ein skal vere lærar… Det heile toppa seg under ein elevkonsert med volum i taket – eg knakk saman og måtte gå heim. Legen neste – og her er eg. Eg saknar ikkje skulen, for eg veit eg ikkje har noko der å gjere. Eg blir overvelda berre eg ser bygninga, for det er så mykje som skulle vore gjort, så mange som skulle hatt hjelp, så mange som vil bli sett og så mange ting ein må henge med på for ikkje å falle av (hamsterhjulet)

Undervegs i prosessen var det aldri nokon tvil hos behandlarane. Unicare, NAV, lege og terapeut var krystallklar – 100% ufør var det eg trengte. Sjølv har eg heile tida sagt at å bli ufør ikkje treng å vere på livstid. Skulle eg føle at eg har bedre kontroll på kroppen, så vil eg jobbbe igjen. Men eg kjenner på kroppen at eg har ein usynleg sjukdom. Då kan det vere vanskeleg for andre å forstå kva som gjer at eg ikkje jobbar. Eg har alltid vore svært open om kva feiler meg – særleg i forbindelse med journalistoppdrag der eg intervjuer på telefon og møter intervjuobjektet for fotografering. Og eg føler eg har blitt møtt med forståing. Folk ser meg gå tur med den vesle, kvite hunden min kvar einaste dag – rundt og rundt. Somme dagar korte rundar, andre dagar lengre, men alltid turar der eg har raske retrettmuligheiter. Det er ikkje alltid eg møter blikket til dei eg møter. Det er fordi eg har nok med å sette den eine foten framfor den andre. “- Godt å sjå deg! Bra dag i dag?”, spurte ein kjenning når eg var kafé. Eg såg nok ut som eit spørsmålsteikn, for ho la til: “- Du sa ein gong at ser du meg utanfor huset, så er det ein grei dag. Møter eg blikket ditt, er det ein god dag. Ser du meg ikkje, så har eg det ikkje så bra”. Og alt går over. Til neste gong.